خدافظ

ای ﺑﺪاد ﻣﻦ رﺳﯿﺪه ﺗﻮ روزای ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺘﻦ ای ﭼﺮاغ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺷﺒﺎی وﺣﺸﺖ ﻣﻦ ای، ﺗﺒﻠﻮر ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻮی ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺗﺮدﯾﺪﺗﻮ ﺷﺒﻮ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ دادی ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ، اﮔﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺗﻮ رﻓﯿﻘﯽ ﺟﻮن ﭘﻨﺎﻫﯽ ، ﯾﺎور ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮر ﮐﻪ دوری ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺪه ﻋﺎدت ﻧﺎﺟﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ی ﻣﻦ ﺷﻌﺮم از ﺗﻮ ﺟﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ رگ ﺧﺸﮏ ﺑﻮدن ﻣﻦ از ﺗﻦ ﺗﻮ ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﮔﻪ ﻣﺪﯾﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ اﮔﻪ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮﻧﻢ ﻗﺪر اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﻣﻨﻮ دادی ﻧﺸﻮﻧﻢ اﮔﻪ ﻣﺪﯾﻮن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ اﮔﻪ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮﻧﻤﻘﺪر اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﻣﻨﻮ دادی ﻧﺸﻮﻧﻢ ، وﻗﺘﯽ ﺷﺐ ،، ﺷﺐ ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی وﺣﺸﺖ وﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدواﺳﻪ ﺑﺮدﻧﻢ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ، وﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ی ﺷﺐ ﺗﭙﺶ ﻫﺮاس ﻣﻦ ﺑﻮدوﻗﺘﯽ زﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ دوﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻣﻦ ﺑﻮدﺗﻮ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﺮﺣﻢ ﮐﺸﯿﺪی ﺑﺮام از روﺷﻨﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﭘﺮده ﺷﺒﻮ درﯾﺪی ، ﯾﺎور ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮر ﮐﻪ دوری ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺪه ﻋﺎدت ای ﻃﻠﻮع اوﻟﯿﻦ دوﺳﺖ ای، رﻓﯿﻖ آﺧﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺳﻔﺮت ﺧﻮش ای ﯾﮕﺎﻧﻪ ﯾﺎور ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺪت ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺮ ﺟﺎی دﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ اوﻧﻮر ﻣﺮز ﺷﻘﺎﯾﻖ ﭘﺸﺖ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﺎﻃﺮت ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﺳﭙﺮ ﺑﻼی ﻣﻦ ﺑﻮدﺗﻨﻬﺎ دﺳﺖ ﺗﻮ رﻓﯿﻖ دﺳﺖ ﺑﯽ رﯾﺎی ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﺎور ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮر ﮐﻪ دوری ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺪه ﻋﺎدت ...